Tula, Para Saiyo, Mahal #2

        “Ikaw”

 

Mga mala-dyamanteng mga mata, mga kulay rosas na labi, at mga mala anghel na ngiti

Mga simpleng bagay na sa’yo’y aking tinatangi,

Na nakadagit ng aking atensyon, lumalakas ang tensyon pag patungo na sa aking dereksyon

Sino ka ba? nabuo mo ang pagkatao kong nag mamalpangksyon, at pinatigil ang mundo ko sa aksyon.

 

Akala ko sa sinehan at mga pelikula lang ang nararanasan ko sa twina,

Sa tuwing lilingunin kita ay di tao, ngunit mundo ang aking nakikita.

Alam ko ang mga sinasabi ko ay tila pantasya, ngunit nagiging makatotohanan pag nariyan ka na

Napatunayan na si kupido ang pumana, ngunit ang puso ko, sayo’y tumama.

 

Matatapos ang aking tula sa puro mga salita, mga katagang naglalarawan na di mala-tao,

Sapagkat siya’y isang mahal…mahal na mahal ko, oo, korni na naman ako,

Pero sino ng aba ito? Siya lang naman ang unang nagpatibok ng puso ko

Oo totoo, walang halong biro, yung tipong nakakalas niya ang pinto kung saan ang pakiramdam at puso ko’y nakatago.

 

At sa mga sandalling ito, ipapakilala ko na ang taong binabanggit ko

Oo, tila nagpapakilala ako ng isang tao sa entablado, na gumagamit ng mabubulaklak na salita para sa hurado,

Pero, ang babaeng tinutukoy ko ay lagi kong tinatanaw,

Na kung ang gabi ay itim, at ang araw ay dilaw, ang babaeng ito naman, ay Ikaw.